,,Plaga samobójców - Program część 1" Suzanne Young

Od pewnego czasu w USA śmiertelne żniwo zbiera podstępna choroba. Zarażone nastolatki nie umieją walczyć z narastającym przygnębieniem i poczuciem bezsensu, które popychają ich do ostatecznego kroku: samobójstwa.
Dlatego zaniepokojone władze stworzyły program, który ich leczy. Wracają po nim do zwykłego życia, podobno wyleczeni, pozbawia się ich jednak najważniejszego: wspomnień.
Brat Sloane popełnił samobójstwo, a jej rodzice panicznie boją się stracić swoje ostatnie dziecko. Dziewczyna za nic w świecie nie chce trafić do Programu, stara się więc nie pokazać po sobie przygnębienia. Bo wraz ze śmiercią kolejnego przyjaciela dopada ich depresja. A później Program.

"Każdego ranka budzi mnie myśl, że dzisiaj na pewno zachoruję. Zostanę oznakowany przez agentów i skierowany na leczenie. Nie chce mi się wstawać z łóżka. Jednak wstaję, ponieważ wiem, że nie mogę zostawić cię samej na tym świecie"

Po tylu dobrych opiniach nie mogłam się oprzeć by sama nie przeczytać. Świetny tytuł książki, który zapowiada historię pełną akcji, zaskoczeń i dreszczyku emocji. Sama okładka nawet przyciąga wzrok (ona ma sztuczne rzęsy) wybaczcie ale nie mogłam się powstrzymać od tego komentarza, muszę to komuś powiedzieć. :D
Niestety troszkę zawiodłam się na tej książce, ponieważ akcja toczy się bardzo powoli i przez większość książki czytamy tylko o życiu głównej bohaterki. W każdym bądź razie autorka ma u mnie punkt za pomysł, który przyciąga uwagę.

"I tak działo się przez kolejne 3 tygodnie: śmiałam się wśród ludzi, płakałam w samotności. Śmiech, płacz, śmiech, płacz. W końcu ogarnęło mnie dziwne odrętwienie. Musiałam jednak dalej to ciągnąć, ponieważ tylko w ten sposób mogłam wszystko przetrwać."

Główna bohaterka jest silną dziewczyną, która radzi sobie z emocjami w śród ludzi, ale musi dać upust emocjom na osobności. Wytrzymała śmierć brata, ale gdy zabierają siłą jej przyjaciółkę zaczyna coś w niej pękać. W końcu ginie też jej przyjaciel. Dziewczyna stara się udawać przed rodzicami i innymi ludźmi, że jest zdrowa. Przekonuje nawet samą siebie, że nic jej nie jest, ale niestety choroba zżera od środka także ją, co pokazuje powyższy cytat. Ostatecznie zabierają też jej chłopaka, który po leczeniu całkowicie ją zapomniał. Rodzice boją się stracić ostatnie dziecko i są pewni, że po takiej stracie znajomych, Sloane również jest chora, więc wysyłają ją do Programu.

"Nie wiedziałam, co straciłam. Nie pamiętałam świata, w którym niegdyś żyłam."

Pomimo tej słabej akcji w trakcie książki, autorka nadrabia na końcu, gdzie się sporo zaczyna dziać. I dzięki tej końcówce wiem, że przeczytam 2 część, w której na pewno musi się wiele dziać. Książka mimo wszystko mi się podobała i przyjemnie mi się ją czytało. Gdy główni bohaterowie spotykają się przez przypadek po leczeniu, ale się nie pamiętają, niemal krzyczałam na na nich i liczyłam, że jednak sobie przypomną, że się kochali kiedyś, to było bardzo smutne! Powieść skłania do wielu przemyśleń i to jest bardzo fajne. Czy ktoś się choć raz nie zastanowił co by było gdybym odebrał\ła sobie życie i kto by się tym przejął? A na tym świecie depresja się szerzy, co czasem może prowadzić do samobójstw. 

Podczas czytania książki przypomniały mi się 2 inne książki, które są całkiem podobne do tej, to "Tabula Rasa" oraz "Podzieleni". Podobna tematyka związana z życiem i pamięcią. 

"- No właśnie, a teraz, gdy go zabrakło, cierpię. Wiem, że w  moim życiu był ktoś, a potem znikł, została po nim pustka. Tak jakbym miał dziurę w piersi. Czasami wydaje mi się, że ten ból mnie wykończy."

Data wydania: 13 stycznia 2016

Ocena: 8/10 

Autorka: Suzanne Young 

Przekład: Andrzej Goździkowski

Ilość stron: 455

Rok wydania: 2015 

Cena: 37, 90 zł

Wydawnictwo: FEERIA YOUNG